جمع‌بندی نتایج نشان می‌دهد: (1) استفاده از عناصر سازه‌ای پیش از حفاری فضای ایستگاه، موجب بهبود و تثبیت زمین می‌شود؛ (2) پیوستگی و سختی اتصالی میان شمع‌ها و رِب‌های متناظر برای کاهش نشست و جلوگیری از خسارت به ساختمان‌های مجاور حیاتی است؛ (3) در روش‌های «لاینینگ رو‌به‌پایین» (PCAPS 2 و PCAPS 3) که در آن لوله بالایی پیش از لوله پایینی ساخته می‌شود، نشست‌ها کمتر است؛ و (4) در سناریوی حفاری هم‌زمان سالن بلیط و سکو، تغییر فاصله بین جبهه‌های حفاری اثر معناداری بر نشست نهایی سطح زمین نداشت. این یافته‌ها راهنمایی عملی برای گزینش سناریوی بهینه ساخت ایستگاه‌های بزرگ‌مقیاس زیرزمینی در محیط‌های سست فراهم می‌کند.